فرسودگی یکی از نوشتههای کریستین بوبن نویسنده معاصر فرانسوی است. رفیق اعلا، ابله محله (ژه) و دیوانهبازی از دیگر آثار محبوب این نویسنده است. فرسودگی را میتوان در گروه ادبیات غیرداستانی دستهبندی کرد. نوشتهای که بیانگر اندیشههای زیبا، روشن و درخور تامل نویسنده در باب عشق، تنهایی، مرگ، زندگی، کودکی، سادگی و ... است.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
گزیدهها
رویداد آنگاه به وقوع میپیوندد که زندگی به زندگی ما بازآید، به سان رودخانهای که طغیان میکند و به دهکدهای سرازیر میشود تا باابهتترین بناها را بهمانند پر کاهی از زمین برکند.
آنچه فرامیرسد عشق است. تولد، مرگ، بهار، زخم، سخن راست، جمله اینها عشق است. عشق یگانه رویداد شایسته این نام است.
فغانها شاید هنوز حضور داشتهباشند، اما به زیر چهرهای که باید آراسته جلوه کند مدفون گشتهاند. این نخستین آموزش دروغ جمعی است: وانمود کردن به بودن در آنجا که نیستیم.
عشق هنگامی است که کسی شما را به خانه بازمیآورد. آنگاه که روح به تن بازمیآید، در حالی که از فرط سالها غیبت فرسوده شدهاست.
آینهها و شمایلها و کتابها را دوست میدارم. آن چیزی را دوست میدارم که نور را به روی خود نگاه میدارد و سپس آن را، در حالی که تابندگیاش از شعفی نهفته فزونی یافته بر ما برمیگرداند.
خدایی دغدغهای از برای خداست و نه از بهر ما. ما همینطور هم با هر روز که میزاید و میمیرد و از نو میآغازد، بس کارها داریم.
گمان میکنم که در زندگی جز شمار محدودی "آری" در اختیار نداریم و پیش از رها کردن آنها، باید با شمار نامحدودی "نه" حفظشان کنیم.
به درستی نمیدانم در زندگی من چه چیزی هست. شاید صرفا زندگی. و آمیزهی تنهایی و دانایی و دیوانگی.
همواره از آن کسان بیم دارم که تنها بودن را برنمیتابند و از زندگی مشترک و کار و حتی دوستی و حتی ابلیس، آن چیزی را میخواهند که نه زندگی مشترک و نه کار و نه دوستی و نه ابلیس قادر به دادن آن نیستند و آن، محافظت در برابر خویشتن است و اطمینان از اینکه هیچگاه با حقیقت تنهای زندگی خویش سروکار نداشتهباشند. این مردمان درخور همنشینی نیستند. ناتوانی آنان در تنها بودن، ایشان را مبدّل به تنهاترین مردمان دنیا میسازد.
کسی که درباره همهچیز نظر دارد، مضحک مینماید و همواره مرا به خنده وامیدارد.
به همان دلیل که پارهای سخنها ما را میکشند، پارهای دیگر میتوانند دگرباره زندگیمان بخشند.
بدون گذر از حماقت خویش نمیتوانیم به این نور ژرفا برسیم، با پذیرش این خطر که اندکی از آن را با خود به سطح آوریم، به سان حلبکهایی که به تور ماهیگیران میچسبند. این خطر کردنی زیبا است. کوشش برای آنکه همواره هوشمند بنماییم، کوششی است عقیم و در اینجا مظهر حماقت.
هیاهوی کودکانی که بازی میکنند، تمامی هایوهویهای عالم را یکسره محو میسازد.
زندگی هیچگاه بهقدر زمانی قدرتمند نمیشود که یکی از راههای آن به رویش بسته میشود. آنگاه، صاف و زلال، از رخنهای که برایش باقیمانده روان میشود.
خواندن برای فرهیخته شدن نفرتآور است. خواندن برای تمرکز قوای روحی خویش در چشمانداز خیزی تازه شگفتآور است.
ما اندکتر از آنچه میپنداریم تنهاییم. تنهایی ما چندان اندک است که یکی از معضلات راستین این زندگی، یافتن جایگاه خویش در میان همنشینان پیرامون است -مردگان را بدون آزردنشان دورساختن و از زندگان، این اندک تنهایی را که لازمه نفس کشیدن است، خواستن.
روح به اندازه تن نیازمند نفسکشیدن و غذاخوردن است. تنفس روح، زیبایی است و عشق و لطافت و سکوت و تنهایی. تنفس روح نیکی است. و کلام.
نویسندگان را دوست میدارم. نویسندگان را آنگاه دوست میدارم که سودای حقیقت را در سر دارند و نه ادبیات، آنگاه که مینویسند تا واقعیت را لمس کنند، نه تنها از لحاظ زیباییشناختی، بلکه به صورت حقیقی، در حقیقتی که از خود دارند.
یکی از دشوارترین کارهایی که غالبا از آنها شانه خالی میکنیم، نگاه داشتن زندگی خویش در احساس تازه زندگی است.
کودکان نیز این دانش مضاعف زیستن و مردن را دارند، این دانش را به سبب نیروی بیخبری خویش دارند، بیخبری آنان نکته اصلی این زندگی را به ایشان میآموزد.
از کودک دوساله نمیپرسند که به خدا ایمان دارد یا نه. او ناگزیر نیست به خدا ایمان داشتهباشد. او خود تجسم خدا است.
از کسانی که دوستشان میدارم هیچچیز نمیخواهم. از کسانی که دوستشان میدارم جز این نمیخواهم که رها از من باشند و درباره آنچه میکنند یا آنچه نمیکنند، هرگز به من توضیح ندهند و البته از من نیز هرگز چنین چیزی نخواهند.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
درباره ترجمه: من کتاب فرسودگی را با ترجمه عالی پیروز سیار خواندم. این کتاب ترجمه دیگری هم دارد که توسط حبیب گوهری راد انجام شده و در انتشارات رادمهر چاپ شده است.
مشخصات کتاب من: فرسودگی، کریستین بوبن، ترجمه پیروز سیار، انتشارات دوستان
آندره ژید از نویسندگان پیشرو ادبیات نیمه دوم قرن نوزدهم و نیمه اول قرن بیستم محسوب میشود. او در دوران فعالیت ادبیاش به سبب زیر سوال بردن اعتقادات، اخلاقیات و اصول مذهبی حاکم بر جامعه و همچنین به دلیل برخی از گرایشهای شخصیاش، که در بعضی نوشتههای خود به دفاع از آنها پرداختهبود، مورد حمله بسیاری از منتقدان عصر خود قرار گرفت. تا جایی که یکی از منتقدان سرشناس آن زمان، ژید را "موجودی با نفوذی شیطانی " نامیدهبود. آندره ژید در جایی درباره خود اینچنین میگوید: "میتوان گفت که اندیشههایم خودم را نیز به وحشت میاندازد و به همین سبب بود که آنها را به قهرمانهای کتابم نسبت میدادم تا از خود جدایشان کردهباشم." و در جایی دیگر، در بحبوحه جنگ جهانی دوم، در پاسخ به یکی از نشریات فرانسه که او را به "ایجاد آشفتگی در جامعه فرانسه قبل از هجوم ارتش هیتلر" متهم کرده بود، گفت: شکست فرانسه به سبب جنبه غیراخلاقی ادبیات او نبود بلکه "ناشی از بینظمی، بیصلاحیتی، اهمالکاری، چنددستگی و فساد" حکومت بودهاست.
به هر روی و با وجود تمام حملهها و هجمهها، آندره ژید به عنوان یکی از محبوبترین و تاثیرگذارترین نویسندگان دوران خود تا عصر حاضر شناخته میشود.
در سال ۱۹۴۷، یعنی حدود چهار سال پیش از مرگ آندره ژید، وقتی که ۷۸ سال از عمر او میگذشت، جایزه نوبل ادبیات، "به خاطر سهم او و نوشتههای منحصربهفرد هنرمندانهاش که در آن مشکلات و شرایط عشق بیباک حقیقت و بینش روانی دقیق ارائه شدهاست" به او تعلق گرفت.
آندره ژید نوشتههای متعددی در زمینههای گوناگونی چون داستان، نمایشنامه، مقاله و سفرنامه دارد. حتی زندگینامهای از دوست محبوباش اسکار وایلد، پس از گذشت ده سال از مرگ او (سال ۱۹۱۰ م) نوشت. بسیاری از نوشتههای آندره ژید به شهرت جهانی رسیدهاند. یکی از محبوبترین نوشتههای او کتاب مائدههای زمینی است. او این کتاب را در ۲۸ سالگی نوشت. کتابی که در اولین چاپ خود شکست خورد و به گفته خودش در مدت ده سال تنها پانصد نسخه از آن به فروش رفت. سالها بعد، یعنی در سن ۶۶ سالگی کتاب دیگری به نام مائدههای تازه و در همان سبک و سیاق نوشت. گرچه به نظر من مائدههای زمینی بسیار پرشورتر از مائدههای تازه است.
مائدههای زمینی کتابی است درباره پذیرا بودن تمام جلوههای زندگی، دیدن زیبایی در تمام پدیدههای زندگی و عشق ورزیدن به تمام وجوه زندگی. آندره ژید در دیباچهای که سی سال بعد برای چاپ جدید کتابش نوشت، مائدههای زمینی را "رسالهای در باب گریز و رهایی" مینامد. او در این دیباچه، در شش بند، توضیحاتی درباره کتابش بیان میکند. در بند اول، کتاب خود را اینچنین توصیف میکند: "مائدههای زمینی اگر کتاب یک بیمار نباشد، دستکم کتاب بیماری است رو به بهبود، شفایافته -کتاب کسی است که بیمار بودهاست. در همین لحن تغزلی کتاب افراطکاری کسی هویداست که زندگی را همچون چیزی که کم ماندهبود از دست بدهد، غنیمت میشمارد."
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
در ادامه بخشهایی از متن کتاب مائدههای زمینی را که به سلیقه خودم انتخاب کردهام نقل میکنم:
گزیدهها
دلم میخواهد که این کتاب شوق خروج را در تو برانگیزد -خروج از هر جا که باشد، از شَهرت، از خانوادهات، از اتاقت، از اندیشهات.
کاش کتابم به تو بیاموزد که بیشتر از این کتاب به خود بپردازی و سپس بیشتر از خود به دیگر چیزها.
اعمال ما وابسته به ماست، همچنان که روشنایی فسفر به فسفر. راست است که ما را میسوزاند، اما برایمان شکوه و درخشش به ارمغان میآورد. و اگر جان ما ارزشی داشتهباشد، برای این است که سختتر از برخی جانهای دیگر سوختهاست.
و زندگی ما در برابرمان همچون جامی پر از آب سرد و گواراست. جامی مرطوب که بیماری تبدار آن را به دست میگیرد، و میخواهد بنوشد، و با جرعهای آن را درمیکشد، و گرچه میداند که میبایست درنگ کند، از بس که این آب خنک و دلچسب است و از بس آتش سوزان تب، تشنهکامش کردهاست، نمیتواند این جام دلپذیر را از لبهای خود دور کند.
به شامگاه چنان بنگر که گویی روز بایستی در آن فرومیرد؛ و بامداد پگاه چنان که گویی همه چیز در آن زاده میشود.
نگرش تو باید در هر لحظه نو شود.
خردمند کسی است که از هر چیزی به شگفت درآید.
ناتانائیل، کاش هر هیجانی بتواند برایت به مستی بدل شود. اگر آنچه میخوری مستت نکند، از آن روست که گرسنگیات آنقدر که باید نبودهاست.
هر جا که نمیتوانی بگویی چه بهتر، بگو عیبی ندارد. در این گفته نویدی بزرگ برای خوشبختی نهفته است.
میوه من همه اندیشههای من را درباره زندگی در خود نهفته دارد.
هنگامی که خواستم به درون خویش برگردم، خادمان و خادمههایم را بر سر میز نشسته دیدم. دیگر کمترین جایی برای نشستن من نبود. "عطش" بر صدر نشسته بود. عطشهای دیگر برای تصاحب این جایگاه عالی با او به رقابت برخاسته بودند. همه حاضران بر سر میز با یکدیگر در ستیز بودند، اما در ضدیت با من همداستانی میکردند. چون خواستم به میز نزدیک شوم همگی، از همان زمان دستخوش مستی، به مخالفت با من برخاستند. مرا از خانهام راندند. به بیرونم کشاندند. و من دوباره از خانه بیرون آمدم تا برایشان خوشههایی از انگور بچینم.
آه! ناتانائیل، تصویر ذهنی من از زندگی این است: میوهای خوشطعموبو، بر لبانی سرشار از هوس.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
توضیح کوتاه درباره این یادداشت: برای نوشتن این متن، از کتاب تفسیرهای زندگی نوشته ویل و آریل دورانت، ترجمه ابراهیم مشعری، انتشارات نیلوفر، چاپ هشتم ۱۳۹۴، کمک گرفتهام.
درباره ترجمه: این کتاب در سالهای متعدد و توسط مترجمهای دیگری نیز چاپ شدهاست. من از ترجمهای که خواندم (ترجمه خانم مهستی بحرینی) راضی بودم.
مشخصات کتاب من: مائدههای زمینی و مائدههای تازه همراه با یادداشتی از مصطفی ملکیان، ترجمه مهستی بحرینی، انتشارات نیلوفر، چاپ هفتم ۱۳۹۴، ۳۰۷ صفحه، قطع رقعی